El circo de la mariposa

by theSpiritOfswiM

No seas tan obtuso para no ver, la belleza que puede venir de las cenizas.

Infierno blanco

by theSpiritOfswiM

...
No sé porque hice la mitad de las cosas que he hecho, pero sé que aquí es donde debo estar, rodeado por este vacío... No paso ni un sólo segundo sin que esté pensando en ti de alguna forma. Quiero ver tu cara. Sentir tus manos en las mías. Notar tu cuerpo contra el mio. Pero sé que eso jamás ocurrirá. Me dejaste. Y no puedo recuperarte.
Me muevo, como supongo que hacen los condenados, los malditos, y siento que sólo es cuestión de tiempo. No sé porque estoy escribiendo esto, no sé que puedo ganar por hacerlo. Sé que no puedo recuperarte. No sé porque nos ha ocurrido, siento que soy yo la mala suerte, ese veneno... y he dejado de resultarle útil a este mundo.
No siento nada. Hace ya tiempo que dejé de sentir aislado en una burbuja de rechazos, de mentiras y promesas incumplidas. Ahogado por las palabras y los recuerdos. Siento que no soy nada más que unos huesos rodeados de carne vagando sin rumbo por tanto asfalto... Con tanta felicidad a mi alrededor ¿Es tan egoista desear un poco? Es mi infierno, blanco como la luz que no logro alcanzar, la que te llevaste hace años.

You may hate me... but I'll remember to love you...

Como siete perros en una cama de noventa. Como un grupo de surfistas esperando la ola adecuada. Como los sueños que teniamos de pequeños, aquellos que ya hemos renunciado a cumplir y aquellos que ya cumplimos. Como la sensación de ser la única persona en el mundo a la que le ha pasado, aunque sabemos que no es así. Como ese momento en que nos damos cuenta de que el tiempo se ha acabado y nos rendimos. Como el Gran Cañon del Colorado, tan grande pero tan solitario. Como esa canción antigua que siempre recordaremos. Como todos esos momentos de la vida que nos quedan por sentir y todas esas personas que conoceremos.
Amanece en unas calles aun vacías y solo siento la necesidad de correr. Sentir la velocidad que me hace olvidar la realidad, que me hace sentir parte de algo más grande que yo. Tengo tantas cosas que decir y tan pocas palabras soy capaz de discernir, que sentir el aire contra mi cara me ayuda a gritar y echar fuera todos esos días de mi vida que me sobran, desprenderme.
Como ese día en que te repites una y otra vez que despertarse a sido un error. No hay muchos en la vida, pero afectan.

Como ese error que te perseguirá durante toda tu vida.

Reflexiones en unos garabatos

by theSpiritOfswiM

Mi silencio y yo

by theSpiritOfswiM

El corazón de un ser humano es el reflejo de su vida, es desgraciadamente a veces, el mapa por el que nos guiamos. Un corazón late constante y pausadamente durante el mayor periodo de su existencia, pero es capaz de explotarnos el pecho por emociones, sufrimiento, esfuerzo, miedo o amor... y a la vez es capaz de congelarnos en un instante, por emociones, por miedo o también, también por amor. Siempre está ahí, constante, en silencio siempre que no haya silencio... pero desgraciadamente para mi el silencio me invade...
Hay silencios que dicen mucho... y otros que no dicen absolutamente nada. Es el primero de ellos el que domina mi vida, el que me envuelve y me encierra entre estas cuatro paredes. Hace tiempo que renuncié a luchar contra él, simplemente le vuelvo la cara, esperando que me ignore él también. Es mi silencio. Me grita. Me grita siempre "¿Pero qué haces aquí?... Acaba con esto... Olvídala... Sal de aquí". Me grita siempre y yo lo intento, levantarme, dar un paso tras otro, pero no hay lugar donde apoyarme y lo necesito, y exhausto miro al silencio a los ojos y debilmente, muy debilmente algo consigue salir de mi boca, "... gracias".
El silencio de mi mundo es el único testigo de mi dolor. El silencio es la causa de mi sinrazón y la razón que la causó. Fue su silencio, no el mio. Fue su silencio el que la envolvio en la oscuridad y el que despedazó nuestros corazones. Y ahora es mi silencio el que intenta hacerme salir del pozo, el unico que recoge los pedazos de lo que tiempo atras fue la felicidad. ¿Por qué nos engañamos a nosotros mismos? ¿Por qué intento seguir adelante? Otro dia escribiria que mañana puede ser mejor que hoy, pero hoy no, quizá algun dia, cuando encuentre una luz entre un mundo de sombras, quizás ese dia seré capaz de escribir que voy a vivir para algo más que estar muerto. Porque lo malo no es morirse, lo malo es no vivir.

Only philosophers embark on this perilous expedition to the outermost reaches of language and existence. Some of them fall off, but others cling on desperately and yell at the people nestling deep in the snug softness, stuffing themselves with delicious food and drink. 'Ladies and Gentlemen,' they yell, 'we are floating in space!' But none of the people down there care.

¿Sabes cual es la diferencia entre tu y yo?

Vós sou el cel i jo l’aigua

by theSpiritOfswiM

...

- Sí, sí; jo tot vull dir-li abans que arribin.
Senyora!… Blanca!… Perdoneu-me: us miro
per sobre d’aquest món. Vós en la terra
no heu nascut, no, com han nascut los homes.
Vós sou d’altres espais, d’on s’engendraven
los somnis endolcits de ma infantesa.
Al veure-us, al sentir-vos!,… Sols amb l’aire
que moveu al passar, tota ma vida
tot lo meu ser, cos i ànima es desperta,
i sent vibrant, que mor i viu alhora!
I amb goig i penes, i amb desigs i angúnies
l’alè que heu respirat cerco i aspiro,
i en ell m’ofego i m’hi rebolco l’ànima!
I una onada potent, com la que arrenca
del fons del mar les roques per llençar-les
contra el sol, la lluna i les estrelles,
una onada de sang, sospirs i besos,
i bramuls de salvatge i clams de joia,
i llàgrimes i queixes i harmonies,
esqueixant-me al pujar trossos d’entranyes,
a mos llavis acut, i en ells rebenta
per a dir-vos, oh Blanca, que us estimo
més que s’estima vostre Déu els àngels,
més que s’estima a ses hurís Mahoma,
més que s’estimen tots els sers que alenen
que tots los que han viscut i els que han de viure,
esperits i mortals en cels i terres!

- La mort! Oh, que s’acosta!
Veniu, que jo us vull veure. No m’espanta
la claror, no! Qui sou? Deixeu que us miri
fins l’ànima pels ulls! Qui sou? Quin dia
m’heu vist i us he vist jo? Quan me diguéreu
tot lo que ara m’heu dit, que una altra volta
jo ho havia escoltat de vostres llavis?
Ans de nàixer, potser, ans d’esta vida,
amorós com avui vós me parlàveu.
No, no aparteu els ulls: ara us vull veure
pel temps que no us he vist. Jo, sens saber-ho,
vos enyorava, i éreu en mos somnis
de claustre i soledat. Jo no sabia
com éreu vós llavors, i éreu com ara!
Mes no vull que moriu, que a vostra vida
la meva s’ha arrelat! Què hi fa que ens voltin
en lloc de flors, serpents, si elles nos lliguen?
Pobre! Del món odiat! Sobre la terra
quant i quant heu patit! Quanta amargura
haurà begut vostra ànima reclosa
sempre en lo fons del pit sentint les ànsies
de volar, com la meva, i entre reixes
pegant d’ales, glatint i fent-se trossos!
Quant sofrir! Desditxat! Infeliç! Pobre!

- Tot és en va: vós sou el cel; jo l’aigua;
mai s’ajunten ací; mireu: s’ajunten
només en l’horitzó! És en va!

- ... Lo siento.

- No quiero tu compasión.

- No he venido porque te compadezca, ..., he venido porque quiero ser sincera contigo...

- ...

- Te quiero. Estoy enamorada de ti. He intentado olvidarte, huir de ti pero no puedo y ya no quiero hacerlo más.

- ¿Y qué?

- Que podemos estar juntos. ¿no es lo que quieres?

- Lo era... Antes de perderlo todo. Antes de arruinar mi futuro.

- No lo has perdido todo... Me tienes a mi... Podemos tener un futuro juntos.

- Si hoy tú tienes un futuro es porque yo renuncié al mio por él. Todos llevan razón, siempre te antepongo a todo..., y tu siempre apuestas contra mi... ¡ahora no tengo nada!

- Me tienes a mi.

- ... No me basta... Quiero un futuro.

- Déjame ser parte de él.

- No quiero vivir a tu sombra, soy lo suficiente para ser alguien por mi mismo.

Hay una razón por la que dije que sería feliz solo, no fue porque creyera que seria feliz solo sino porque creia que si amaba a alguien, y salia mal, no lo superaria. Es más fácil estar solo, porque... ¿y si te das cuenta de que necesitas amor... y no lo tienes?, ¿y si te gusta... y dependes de él?, ¿y si construyes tu vida en torno a él... y luego, todo se desmorona? ¿Se puede sobrevivir a ese dolor? Perder el amor es como sufrir un accidente grave... es como morir. La única direfencia es que la muerte acaba, esto puede continuar para siempre...

- Tu has luchado por mi. Vengo a luchar por ti.

menos vulnerable

by theSpiritOfswiM

-Ohh... Mmmmmm... No tomaba batido de cerveza de raíz desde hace diecisiete años.

-¿Y... que tal está?

-Celestial... Y terrenal al mismo tiempo.

-Eres un experto.

-Quieres un poco.

-No gracias. Tampoco me sabría a nada... ... Diecisiete años... eso mucho tiempo sin algo que tanto te gusta.

-Había perdido la noción del tiempo. Tengo mucho que recuperar.

Creía que el 'antes' lo suponía todo, que en el 'después' ya no habría nada... Pero creía mal -que raro yo, equivocándome nuevamente...-, porque es verdad que el 'antes' lo era todo, lógicamente todo lo que había vivido estaba por detrás de la linea actual del tiempo, todo era ese antes; pero lo que no podía ver, cegado por otros motivos, es que el 'después' podría, y puede, albergar algo con lo que llenar mi vacío.
Como en un lugar donde los sueños se cumplen, como arrastrado por la corriente del destino, tus pasos te acercan a tus deseos y te alejan de tus pesadillas, como si nada del pasado fuera real, como si la vida comenzara hoy. Y de repente llega un dia y te miras frente a un espejo y te das cuenta de que eres más fuerte, menos vulnerable y un poquito más sabio, y ese día coges al pasado y lo miras de frente, y ese día descubres un nuevo espacio en tu mente, otro nuevo en tu corazón y mucha mucha gasolina para arrancar y dejar todo eso atrás.

A veces no puedes dejar marchar al pasado, y a veces haríamos cualquier cosa por olvidarlo, y a veces aprendemos algo nuevo del pasado... algo que cambia todo lo que sabemos del presente.

Nemesis

by theSpiritOfswiM

Agotado, me detengo. Sigo atrapado en esta oscuridad. Abatido, me tiendo sobre el frio asfalto y cierro los ojos. Intento adentrarme en mis recuerdos... Me alejo de mi alrededor y poco a poco mi subconsciente gobierna mi mente. ... Oigo ruido. Estoy en algun lugar con mucha gente. Intento percibir algo con los ojos. Verde, mucho verde. Coches, sí. Hay muchos coches a través de... una ventana. Puedo percibir las imágenes cada vez más nítidas. Estoy en un autobús creo, puedo ver mis manos... mis piernas. Un chico a mi lado parece hablarme. No consigo entender sus palabras. Hay mucho ruido. Intento levantarme pero no puedo. Creo que estoy dentro del recuerdo de alguien. Ahora la calle se estrecha y hay menos coches. Está atardeciendo. Los árboles están muy verdes y las personas de la calle visten de corto. Diria que estoy en mayo o junio. De pronto siento calor. Me siento muy bien. El autobús se ha parado de repente. Algo sucede. La calle parece desierta y el cielo ya está totalmente oscuro. Algo extraño sucede a mi alrededor. La imagen se vuelve borrosa y lentamente las personas en el autobús van desapareciendo. El chico a mi lado continua hablandome cogido de mi mano. Todo oscurece, únicamente puedo adivinar enfrente el contorno de unas letras de neon de algun local... M... Ne... Nem... ¡Némesis! He despertado de golpe. Una luz roja parece alejarsee de mi. Creo que otro coche acaba de pasar a través de mi. Hace frio. "Némesis..." ¿Qué significará? Este lugar es cada vez más extraño. Un lugar donde se pueden tener sueños. No existen muchos lugares así...

Arrastrando lágrimas

by theSpiritOfswiM

Nunca imaginé que algo así pudiera llegar a pasar, que llegáramos a estar separados, que todo lo que habíamos logrado ya no fuera nada. El mundo gira y todo cambia. Quizá demasiado rápido para mi. Me cuesta asimilar que fui una piedra en tu camino de la que te tenías que deshacer. Algo insufrible. Algo por lo que no vale la pena luchar porque lo que recibirás a cambio no será suficiente. Algo así he llegado a ser, todavía no se cómo.

Fueron días, muchos días escuchando palabras que no hacían más que crear un universo alternativo en mi imaginación, donde seríamos felices después de las dificultades de la vida. Porque demostré que quería, porque lo merecíamos. Al menos yo. Pero ese universo que creí que sería nuestro futuro se quedó sólo en un espejismo oculto tras mentiras e hipocresías. No sé por qué lo hago pero sigo viviendo inmerso en ese universo que ya no me aporta nada, por el que luchar se ha convertido en un bolígrafo sin tinta.

Nunca imaginé que el destino sería tan cruel con alguien que lo dio todo por las personas que creía que le corresponderían sin esperar nada a cambio. Pero por algún motivo lo que hay es lo que tenemos y por ese motivo tenemos lo que hay. He aprendido a no esperar nada de nadie y a no luchar por nada, porque ya no vale la pena perder tus fuerzas por algo que quizá no llegue a suceder.

Hace ya diez años que la muerte vino a buscarme pero por una burla del destino todavía sigo aquí, como un vacío en mitad de este mundo, sin destino, sin motivo, sin nada por lo que continuar adelante. Esperando que quien vino a buscarme entonces me vuelva a encontrar. Lo necesito. Eso es todo.

En la linea de la realidad

by theSpiritOfswiM

... He llegado a un suelo más duro, poroso. Es asfalto, no hay duda. Su textura resulta placentera al tacto de mis pies, sobre todo después de lo que he caminado. Estoy agotado pero el desconcierto de desconocer donde estoy me arrastra a continuar. Todo continua tan oscuro como antes, incluso el cielo parece un agujero negro deseando engullirme. El horizonte no es más que una linea invisible separando dos colores a simple vista iguales. No lo veo pero está ahí: es real, creo. Escucho algo en la lejanía, me giro y aparece una leve luz amarilla. Es un coche, creo. Cada instante está más cerca y en un ataque de miedo empiezo a saltar. "¡Aquí!", "¡Aquí!". "¡Paren por favor!"... "Por favor"."¡Aquí!". Lo veo, está justo ahí. Por un instante todo se detiene y una esperanza llega a mi. El corazón me golpea el pecho salvajemente. Ese instante pasa y el coche ya está aquí. No va a parar, lo intuyo. Intento apartarme pero una pierna me falla y caigo al suelo. "¡Noo!", grito. Cierro los ojos... Nada. Abro los ojos y veo como el coche continua sobre el asfalto, alejándose de mi. Me ha atravesado, como si fuera un fantasma, como si no fuera nadie ni nada. "¿Y ahora qué?". Si esto no es un sueño, ¿acaso estoy muerto? ¿Esto es un cielo?, ¿un infierno?... ¿el limbo quizás? La duda me invade. Vuelvo a estar a oscuras y en silencio. El aire sigue sin moverse, como petrificado. Un sentimiento de soledad me invade. ¿Quien soy? ¿Por que estoy aquí? La soledad se convierte en culpa. ¿Culpa de qué? Todo es tan extraño que vuelvo a preguntarme si no será más que un sueño. Me pellizco. No, definitivamente, suponiendo que el pellizco es una prueba fehaciente de que esto no es un sueño, definitivamente me hago a la idea que sea donde sea que esté, no estoy en un sueño. Es un lugar real. Aun así tengo la impresión de que sea lo que sea este lugar se encuentra en la linea de la realidad. Me levanto, y empiezo a arrastrar un pie tras otro, e intento seguir la linea de asfalto buscando algo, lo que sea, que me haga salir de esta pesadilla...

El día de la verdad

by theSpiritOfswiM

Hoy toca decir: "lo que podría haber sido y no fue", ó "no dejes para mañana lo que pudiste hacer ayer", incluso "fue bueno a veces, otras no tanto, pero podría haber sido maravilloso, quizás insufrible" ...

El pasado está ahí, desde el momento en que pasa queda ahi para que lo recordemos, para enseñarnos qué caminos nos beneficiarán y de que otros es mejor que nos alejemos. Olvidarlo es imposible y dejarlo de lado a veces parece complicado. Hay que aprender a vivir con él, aprender a recurrir a él en el momento de tomar decisiones importantes. El pasado no es mi enemigo, sino el instrumento para lograr un futuro mejor.

Hoy podría haber sido un día maravilloso, es cierto, sí, el pasado significó una etapa muy importante en mi vida y eso te marca - hay veces en que necesito ese botón de off en mis recuerdos, pero ilógicamente no lo tengo -, el pasado te marca, eso está claro... pero el presente te condiciona. Existen cosas que no puedes lograr, por mucho que las desees y que te esfuerces por conseguirlas ¿Quien quiere ir a New York pudiendo ir a l'Empordà? La vida, la economía, tu alrededor, todo condiciona tu presente hasta tal punto de que no eres dueño de tu vida ni de tus actos y que al fin y al cabo vives lo que puedes, como puedes y con quien puedes en lugar de lo quieres, como quieres y con quien quieres. El sentido de todo esto me hace reflexionar que no puedo más que agradecer a todas las personas que hacen posible que ese abanico de posibles opciones sea al menos algo con lo que empezar y salir adelante hasta que pueda ser yo el que lo ofrezca a otros. Algo en mi interior me dice que aunque nos cuestionemos a veces algunas decisiones del pasado, debemos mirar atrás y comprender que en aquel momento nuestro presente nos ofrecía las salidas que nos ofrecía y que intentamos hacerlo lo mejor que supimos con nuestras opciones... Algo me dice que, aunque no lo parezca, el pasado fue un éxito y que el presente no hace justicia a lo que hemos vivido. Algo me dice que el futuro es verdaderamente incierto y que hagamos lo que hagamos ahora o hayamos hecho antes no cambiará en gran medida un futuro que aunque incierto puede sorprendernos; porque si algo puedo adivinar de mi futuro es que, para bien o para mal, me sorprenderá.

Hoy puedo decir muchas cosas malas, sin embargo creo que hoy es un dia maravilloso, ya lo fue antes y hoy lo es más aun. Al pan, pan, y al vino, una copa por favor.

Ridiculo

by theSpiritOfswiM

Una vela encendida en mitad de un lugar oscuro. La llama tiembla y todas las sombras se mueven. Lo único que logro escuchar es silencio, un profundo silencio que hiela los huesos. He abierto los ojos y estaba aquí, tendido, no sé si en un sueño o en algún lugar. Lo último que recuerdo es... nada, ni siquiera recuerdo mi nombre. He abierto los ojos y había una vela brillando a mi lado, me he levantado y con ella he intentado adivinar donde me encontraba pero apenas podía verme los dedos de la mano. Es curioso pero la vela brillaba sin alumbrar a mi alrededor. Empecé a arrastrar un pie, el otro, intentaba alcanzar alguna cosa con mis manos frente a mi. El suelo estaba seco y frío y yo empezaba a temblar. El aire permanecía totalmente en reposo. Seguía avanzando, lentamente, a ciegas, hacia delante, hacia un lado, hacia el otro. La llama de la vela cada vez vibraba más. Empezaba a notar como una presencia, algo que me observaba al otro lado de la oscuridad. "Los fantasmas no existen", me repetía. "Los fantasmas no existen... ". Un aullido, un aullido agudo y escalofriante ha hecho temblar el aire. La vela se ha apagado y el vacío se ha hecho eterno. He cerrado los ojos. "Respira...". "Respira...". ... "Respira hondo". No es un sueño, no puede serlo. Puedo oler el vacío, huele frío, huele húmedo, ¿huele a césped? Creo haber olido a césped. He abierto los ojos, he soltado la vela en el suelo y he empezado a avanzar ocupando el vacío delante de mi, dejando vacío el lugar donde estaba. No consigo ver nada pero juraría que hay algo cerca. Lo percibo. Otro aullido, ésta vez ha sido más cerca. Siento miedo, sin luz, sin vela, completamente solo frente a la eternidad del horizonte que no consigo vislumbrar. He vuelto la mirada atrás pero la vela continúa apagada. Guardaba la esperanza de que se apiadara de mi y renaciera de sus cenizas. No importa. Creo que mis pupilas comienzan a adaptarse a la oscuridad. Creo que me ha caído una lagrima. Del frío, sigo temblando. Consigo imaginar un cielo, oscuro, sin luna ni estrellas, sin sol. El aire es denso, noto como me dificulta avanzar. Un aullido, otro más. Esta vez algo se acerca... y cierro los ojos.

Todo en ésta historia es tan ríduculo, que cuesta creer que sea verdad.

Dos palabras, siete letras

by theSpiritOfswiM

Cuando algo comienza, normalmente no sabes como acabará. La casa que ibas a vender se convierte en tu hogar, los compañeros de piso se convierten en tu familia, y la aventura que ibas a olvidar se convierte en el amor de tu vida... Algo en tu interior te dice que nada de eso funcionará, pero el día a día te va demostrando que el mundo no gira en el sentido de nuestros instintos.

Pasamos la vida preocupandonos por el futuro, planeandolo, intentando predecirlo... Pensando que saber como será amortiguará el golpe... Pero el futuro cambia constantemente. El futuro es el hogar de nuestros miedos y de nuestras esperanzas, el futuro es un universo creado por nuestra mente para digerir el presente, para no pensar en el pasado... pero algo es seguro, cuando al fin se revela, el futuro nunca es como lo imaginábamos.

Pasamos la vida castigándonos por el pasado, por lo que hicimos y por lo que no llegamos a hacer, reviviendo en nuestra cabeza a veces algunos de esos mejores momentos vividos en nuestra vida, a veces alguno de los peores... Es difícil adivinar en qué momento del pasado comenzó el camino que me ha llevado hasta donde estoy, en donde no vi el cartel de "No Pasar". Es difícil pensar que estoy en el camino correcto si no encuentro ninguna señal ni ninguna senda que me guíe. Es difícil avanzar sabiendo que no podré volver hacia atrás y me encantaría gritar "¡Lo Siento!", pero esas siete letras no siempre son suficientes. Son esas siete letras las que muchas veces te marcan el fin...

Sabemos que hemos hecho cuanto podíamos. Es difícil deshacerse de la sensación de que pudiste hacer más.

Lo siento no siempre es suficiente, quizá porque se utiliza muchas veces, como arma... como escusa. Pero cuando lo sentimos y lo utilizamos como es debido, cuando lo pensamos... Cuando nuestras acciones dicen más que la palabras... Cuando lo hacemos bien, ¡LO SIENTO!, es perfecto. Cuando lo hacemos bien, ¡LO SIENTO!, nos redime.

El numero de los dioses

by theSpiritOfswiM

Echando la vista al pasado, el ser humano, contrario al resto de especies, ha creído o ha tenido la necesidad de creer que un ser o seres de un nivel superior habían creado todo el mundo conocido y por conocer. Durante siglos y siglos la religión ha estado presente en la vida diaria de casi cualquier ser humano, y no fue hasta ya entrado el siglo XVI cuando en Asia comenzó a surgir la idea de que podría no existir ningún Dios. Una idea que no entró en Europa hasta el siglo XVIII y que gracias a la ciencia y al descubrimiento de la Teoría de la evolución y la selección natural de Charles Robert Darwin en 1838 ganó mucha fuerza en una sociedad atemorizada por la iglesia. En la actualidad alrededor del 20% de la población esta segura de que no existe ningún ser sobrenatural.

Sin embargo, si eres miembro de ese porcentaje, te invito a que desafíes a tu mente y leas lo siguiente:
Como ya sabrás, el ser humano es oportunista y siempre busca su propio beneficio. La ciencia, por muy científica que sea, está hecha por seres humanos, y como he dicho, siempre buscará su propio beneficio e intentará ocultar aquellos datos que no le sean favorables. ¿Verdad que la iglesia intenta ocultar todo aquello que la perjudica? ¿Verdad? Pues la ciencia no es menos. Muy a sus pesares, como ya sabemos, no lo consiguen y la verdad acaba saliendo a la luz.

La ciencia existe casi desde que existe el ser humano pero la ciencia contemporánea es la ciencia de los griegos. Fue en esa época cuando un geómetra llamado Euclides calculando las proporciones de un segmento descubrió un número que más tarde llegaría a ser considerado el número de los dioses. Estoy hablando de El numero de Oro. Puede parecerte algo sin importancia pero ¿por qué lo llamaron los griegos El número de los dioses? El número de oro (matemáticas y geometría) llamado también El número de la naturaleza (ciencia) aparece en casi todas las formas de vida y de hay que un pueblo tan creyente en la mística le diese ese nombre.

Desde el crecimiento de las plantas, la distribución de las hojas en un tallo, de las ramas en un árbol, la formación de las caracolas, en el número de pétalos de una flor, en las telarañas hasta en las dimensiones y formas de las galaxias y los agujeros negros. Todo eso que parece aleatorio se rige por un número conocido. Puede parecerte increíble pero todo en tu cuerpo está construido mediante ese número, como si el feto fuera una fábrica el hecho de que tengamos 5 dedos, la distribución de nuestras articulaciones incluso nuestro ombligo divide nuestra altura en un segmento áureo. Puede parecerte totalmente inverosímil pero si hace millones de años unos seres "superiores" llegaron aquí y nos diseñaron a nosotros y a todo nuestro alrededor, esos seres tendrían como medida estándar El número de oro, al igual que nosotros tenemos el metro o los británicos la yarda.

Resulta ser que la relación entre nuestros ángulos de visión horizontal y vertical es una relación dorada, de ahí que está científicamente probado que algo con proporciones doradas nos es más atractivo. Los griegos, que anhelaban la belleza, utilizaron esas proporciones en todas sus construcciones (un claro ejemplo es el Parthenon) y esculturas. Pero no hay que ir tan lejos para encontrarnos con ese número, pues las tarjetas de crédito, DNI's y cajetillas de tabaco, entre otros, están diseñados bajo El número de oro.


Quizá nunca sepamos la verdad pero la realidad no es como nos cuentan, nada es como es por azar. Todo se rige por algo.

Algo sobre las ideas claras

by theSpiritOfswiM

BFN Entrevista a Emilio Duró, 23.03.2011

En la vida uno expresa lo que tiene, por eso el que está amargado amarga, por eso solo puedes dar felicidad si la tienes

Sobran las explicaciones

by theSpiritOfswiM

- ¿Qué haces aquí?
- ¿Por qué te has marchado?
- No ibas a contar nada y yo tenia cosas importantes que hacer... si me disculpas...
- El doctor cree que te ha molestado lo del anillo.
- ...eso son gilipolleces, porque iba a molestarme un estúpido anillo...
- Lo devolví porque me lo pediste. Quería pasar página para darte la vida que mereces.
- ... ... Siempre te he culpado... por empujarme a la oscuridad... Me equivocaba. Yo despertaba tu lado oscuro. Y ahora sigo haciendo lo mismo. Lo siento.


- Tu nunca me empujaste al lado oscuro.
- ...(suspiro)... Te agradezco que intentes consolarme. Pero ya tengo mi respuesta.
- Eres la luz más brillante que jamás he tenido...
- Y... ¿por qué has tenido que olvidarme para descubrir tu nuevo lado...?
- Sólo me sumí en la oscuridad porque tenía mucho miedo de perderte... Tu amor me mantuvo con vida...
- Pero has sobrevivido.
- Me pasó lo peor... y no me morí... pero tenía que seguir viviendo mi vida... Yo sólo quiero que seas feliz...


-¿Por qué no respondes a mis llamadas ni a mis mensajes? Sólo busco ayudarte...
-Pues ya ves que he sobrevivido... y voy a seguir haciendolo así que puedes irte.
-¿Y ya? ¿Me echas de tu vida sin ninguna explicación?
-Tengo otras cosas que hacer. Debo ordenar mis prioridades.
-¿Lo nuestro ya no lo es?... ¿Qué pasó? ¿Qué cambió después del accidente?
-¿Nunca has pensado que los accidentes no existen?
-Pues si que lo pareció cuando el coche se estrelló...
-...¿o era que el universo nos estaba señalando lo más importante?
-¿Pero qué te pasa? Éramos lo único que importa.


-Quiero pasar el resto de mi vida contigo... te quiero.
-Y yo a ti...

First day in England land's

by theSpiritOfswiM

Creo que debería comenzar indicando que hoy he llegado más lejos de lo que nunca había llegado, y eso es algo que no creí que hubiera sido capaz de hacer sin cierta persona que ya no está a mi lado. Tengo que decir también, más bien agradecer, que si he lo he logrado ha sido gracias a una persona que sí ha sabido estar ahí en los momentos buenos, pero sobretodo ha estado ahí en los momentos malos, una persona sin la que no habría llegado desde Finisterre hasta London. Todo un ejemplo de que todo caviar viene en cajas pequeñas pero que no todas las cajas pequeñas contienen caviar.

Hecha ésta metafórica (como siempre) introducción, tengo que confesar que England me ha enamorado en tan sólo dos horas. Podría decir lo mismo que dijo Bilbo Bolsón en The Lord of the Rings: "Creo que en el fondo, Frodo sigue enamorado de la Comarca, de sus bosques y praderas, de sus arroyos...", y añadiría yo: "... y sus colinas, de cada árbol, de cada casa y cada calle, de su ritmo..." Sin duda si algo tiene este país es ritmo. Ritmo en cuanto a la historia, a las costumbres y a la forma de vida que el país ha sabido adaptar a la perfección al desarrollo del mundo. Digo historia y costumbres, porque no os quiero engañar, sinceramente no, es que aquí es todo muy antiguo.

Sin duda este pais tiene algo, algo mágico me atrevería a decir, algo que te hace ver la realidad de forma distinta. Digamos que paseando por en medio de una de las calles de Londres, con sus edificios antiguos y sus monótonos transeúntes sumidos en su rutina, de hecho lo que menos te sorprendería seria ver como uno de ellos levanta una varita y exclama en voz alta palabras como "Alohomora", "Avada Kedavra" o "Lumos" mientras un haz de luz sale de la punta de la varita en dirección a ti. Debes pensar que estoy loco pero te aseguro que es cierto. Si te paras a observar fijamente uno de esos edificios de casas adosadas de Londres, puede por un momento que dudes, incluso, de si una nueva casa está surgiendo entre dos, e intentas prestar más atención contando las casas que hay una y otra vez y asegurándote a ti mismo que lo que estas pensando es imposible. Aun así permaneces algo escéptico. Y es que tras pasar unas horas en la parte antigua de la ciudad empiezas a restar mérito a la imaginación de Joanne Kathleen Rowling y empiezas a pensar que correr hacia un muro entre los andenes nueve y diez de la estación de King's Cross no es tan mala idea... empiezas a comprender que en la mente de Tim Burton está Inglaterra, tan siniestra, tan oscura, tan gélida... empiezas a creer haber visto a Eduardo Manostijeras entre los delgados troncos desnudos de los arboles de algun bosque.


Inglaterra parece un país mágico, pero hay que ser prudente, porque ya se sabe que las cosas nunca resultan ser lo que parecen, y si en este caso lo llegase a ser, cabe esperar que esa magia no desaparezca.

El viaje de nuestra vida

by theSpiritOfswiM

- ¿Qué haces aquí?... No tengo fuerza para revivir el drama de esta noche. Es mejor que te vayas.

- No vengo a disculparme por lo que ha pasado esta noche.

- Entonces... ¿de que has venido a disculparte?

- De todo lo demás... Perdona por perder los nervios la noche que me dijiste aquello... Perdona por no haber esperado... más... Perdona por tratarte como a una mercancía...

- ...(suspiro)...

- Perdona... por no decirte que te quería cuando lo sabía... pero sobretodo te pido perdón por dar por perdido lo nuestro cuando tú... nunca lo hiciste...

- ...(suspiro)... Gracias... Espero que no dar por perdida a la gente no suponga mi ruina.

- Por eso vas a ser una gran madre. Siempre estás aquí para tus seres queridos... incluso cuando no se lo merecen.

- ... Eso nunca va a cambiar.

- No importa si cambias, a partir de esta noche... pienso cuidarme más.

- ¿Eso es todo?

- ... Sí.

Dicen que todos los caminos llegan a un final, pero a veces el final parece igual que al principio, y cuando crees que ya has recorrido mucho camino... De repente puedes encontrarte en el mismo sitio donde empezaste, porque todos los caminos están plagados de curvas y giros... Y un paso en falso puede suponer un desastre. Pero pase lo que pase, tienes que mantener el rumbo y abrir tu propia senda. Porque ahora ya no hay marcha atrás. Y parece que este va a ser el viaje de nuestra vida.

If I have seen a little further it is by standing on the shoulders of Giants...

The center of Earth

by theSpiritOfswiM

Hundreds and hundreds of days ago I bumped into you. I still remember our first kiss. That magical kiss that all we dreamed when we were kids. I really miss that time. That time that the problems seemed not to exist. Summer, pleasure, madness, happiness... I see so far. Now none of that happens to be with you, and distresses me to think that nothing would have happened without you.

The humanity has always desired everything that has not had. Always more and more. It not see what it has, what has lost, only cares about getting always more to reach the center of Earth and then vanish from the heap of failures behind them. They applaud and idolize themselves and if something goes wrong, guilt is always of others. Every one of us belongs to humanity but not every one of us has the power to decide the lives of others.

Many days have spent since that summer, many days that have changed us and our lives, too many days that have made us shout and cry, hate and despise, forgetting our great love. Why have we allowed this to happen? How could we allowed this to happen? I have been looking for any answer but I dont found anything. This was our fate? Why you surrender? Did I not worth?

Surely you never will decide to turn back and return with me, but now I doubt if I would want to happen it. At least today I'm a little farther away from you...

Alejandonos

by theSpiritOfswiM

Han pasado ya muchos meses, y a cada segundo pasa más y más tiempo sin ti. Ha pasado suficiente tiempo para pensar en todo lo que pasó y lo que no pasó, para reflexionar en lo que hicimos y lo que no hicimos. Y tiempo para también olvidar. Siento confesar que no lo he conseguido, que sigo hundido en un pozo sin fondo que cada fin de semana de ahonda más y más.

Todo aquello va quedando muy muy lejos aunque luche por mantenerlo en mi presente, y no puedo dejar de sentirme dolido porque aun no has tenido el valor de mirarme a la cara y hacerme ver la realidad. Porque en estos meses aun no has venido y no te has dado cuenta de que te equivocaste. Ya no soy nadie para decir nada sobre ti, lo sé, pero eso no cambia la realidad para todos. Aunque nunca lo aceptes y te asegures que hiciste bien, el futuro pondrá a cada uno en su lugar. Cambiaste un campo de cacao por una tableta de chocolate y aunque no dudo que encontrarás la felicidad lejos de mi necesito sentir que yo también seré capaz de lograrlo.

Dos años y medio junto a mi y no llegaste a conocerme, no te diste cuenta de que yo no soy como los demás aunque intenté demostrarlo, aunque intenté enseñarte las oportunidades de ese campo de cacao, deberías haber elegido la tableta antes de que yo arruinara nuestro campo. ¿Por qué llegaste tan lejos si no tenias esperanzas, si ya estabas tan cansada? ¿Por que me dejaste hacer lo que hice si ya no pensabas en un futuro a mi lado? ¿Por qué me repetías esas palabras de amor horas antes de decidir que todo se acababa? ¿Por qué no reconoces tu parte de culpa en lo que sucedió y reconoces que te equivocaste?

Sé que no lo hice nada bien, pero tú me lo pusiste muy difícil, y al menos intenté hacer lo posible por nuestro amor. Aun me pregunto si te marchaste por lo que era y soy o por lo que nunca llegué a ser, pero de una manera u otra, la realidad es que seguimos alejándonos. Si te sirve de algo, hoy te dedico esta canción.


Si estás tan segura de que lo hiciste bien... ¿Por qué sigues entrando aquí?

La distancia

by theSpiritOfswiM

Morir no es fácil. El cuerpo está diseñado para estar vivo. Craneos duros, corazones fuertes, sentidos agudos... Pero cuando el cuerpo empieza a fallar...
Existe un desierto al norte de Chile, llamado el desierto de Atacama, que se considera el lugar más seco del mundo. Cientos y cientos de kilómetros cuadrados donde no llega la brisa del mar, donde apenas caen unas gotas una vez cada cuatro años. En medio de ese desierto me encuentro ahora, siendo aquella persona que siempre temí ser, distanciado de todo aquello que me rodea, únicamente con kilómetros y kilómetros de arena salada a mi alrededor.
Se suele pensar que la distancia ayuda a olvidar, que ayuda a empezar de nuevo, pero es difícil olvidar algo que no quieres olvidar, es muy difícil empezar de nuevo cuando sigues deseando lo que tenías. Es difícil olvidar atrapado, sólo en medio de este desierto. Albert Einstein dijo hace un siglo: "Vivimos en el mundo cuando amamos. Sólo una vida vivida para los demás merece la pena ser vivida", y es ahora en este momento cuando lo leo que me pregunto si merece la pena seguir aquí, si merece la pena vivir la vida que vivo.
A lo largo de mis veintitrés años de vida siempre he dicho y he pensado que cada uno merece su destino, merece cada una de las cosas que le ocurren en la vida. Para bien o para mal, lo merecemos. Cada uno juega sus cartas pero no todos ganan. Me resulta irónico pensar que si estoy así fue porque jugué mal, porque lo merezco, porque después de todo debería haber tenido en cuenta mis pensamientos antes de actuar. Sé que lo merezco, siempre lo he sabido, pero me duele sentirlo así, me duele mucho ver que no tengo nada y nunca nadie me apoyó en nada para conseguir algo. Supongo que eso también lo merezco.
Espero que el destino me tenga guardada una luz detrás de alguna esquina, si es que se encuentran esquinas en un desierto, y descubrir así una nueva etapa en mi vida. Y aunque esa esperanza es más bien la esperanza de esa esperanza la que tengo y no al revés, intentaré que este no sea el último post al vacío que escribo. "Al principio todos los pensamientos pertenecen al amor. Después, todo el amor pertenece a los pensamientos", dijo Albert Einstein, y poco después murió.

Llega un momento, en que la muerte deja de asustarte, y lo que comienza a asustarte es la esperanza, porque no es cierta. Y aferrarse a una esperanza me hace sentir sólo, y no quiero morir sólo. Como decía, morir no es fácil. ¿Vivir o morir? Es la elección que importa... y no siempre está en nuestras manos.

En mi boda numero 24...

by theSpiritOfswiM

Nunca sabes cual va a ser el día más importante de tu vida. Los días que crees que seran importantes nunca son como los imaginas en tu cabeza. Los días normales que empiezan igual que otro cualquiera son al final los más importantes...
La primera vez, llevabas un vestido largo y blanco, era mayo y los rayos de sol que se colaban entre las hojas de los árboles hacían brillar tu cabello dorado. Fue perfecto. Dos "Sí, quiero" y un beso, y el futuro pasó ante nosotros. Como en una montaña rusa donde todo gira y gira y esperas que nunca llegue el final, como una montaña rusa infinita nos casamos dos, tres, diez veces y más y cada vez era más perfecto y más feliz... Pero llegó un día, en mi boda número 24 contigo, quiero decir en la boda numero 24 que soñé hacer contigo, en un día muy frío, tu "Sí" fue un "No" y cuando quise despertarme ya era tarde...
Nunca sabes que el día más importante de tu vida es el más importante, hasta que lo vives. No reconoces el día más importante de tu vida hasta que estás dentro de él. El día que te entregas a algo, o a alguien... el día que te rompen el corazón. El día que conoces a tu alma gemela. El día que te das cuenta de que no hay casi tiempo porque quieres vivir para siempre. Esos son los días más perfectos...

Espera, hay algo... Algo que quiero decir. Hoy comienza mi vida. Toda mi vida he sido solo un pedante. Hoy seré un hombre. Hoy seré marido. Hoy empezaré a contar para alguien más que para mi. Hoy contaré para ti, para nuestro futuro, para las oportunidades que el matrimonio nos ofrezca. Juntos, pase lo que pase, estaré dispuesto... a lo que sea. A todo. A aceptar la vida. A aceptar el amor. A aceptar la responsabilidad, y las posibilidades. Hoy, comienza nuestra vida juntos y estoy deseándolo...

3:23 a.m.

by theSpiritOfswiM

Era tarde aquella noche, la oscuridad a mi alrededor me hacia sentir vacío y solitario. Las palabras que resonaban por mi cabeza a través de un auricular en mi oído izquierdo no evitaban que mis profundos pensamientos surgieran hundiéndome más en la oscuridad que me envolvía... Rezaba por una señal, por algo que me dijera hacia donde ir, necesitaba un camino, una luz que me guiara a través de mi nuevo mundo.
Quizá no fue como esperaba, pero esa señal sonó, esa luz se encendió en medio de la oscuridad, tan sólo un instante, como esa oportunidad efímera que no puedes dejar escapar... pero yo lo hice... Desperté, eran la 3 y 23 de la mañana y mi esperanza surgió de sus cenizas. Toda esa tristeza acumulada se esfumó y creo que volví a sonreír esperando de nuevo a que la señal volviera a hacerme sentir vivo. Y volvió... Volvió. Tan sólo diez minutos después volvió a sonar ante mi, sin pensarlo dos veces alargué la mano para cogerla y desapareció. Otra vez desapareció y desde entonces no la he vuelto a ver. Y entonces todo a mi alrededor se apagó, literalmente.
Sueño con volver atrás a las 3 y 23 de esa madrugada y no dejar escapar la única oportunidad que he deseado tener en mi vida. Ojalá fuera tan fácil como coger un reloj y darle marcha atrás. Ojala la realidad fuera tan fácil como los sueños

"Érase una vez... ", " ...felices para siempre". Los cuentos son la materia de la que están hechos los sueños... Los cuentos no se hacen realidad. La realidad es más tormentosa, más turbia. Asusta más. La realidad es más interesante que un felices para siempre.

Quizá mañana se acabe

by theSpiritOfswiM

Las personas pasamos mucho tiempo pensando en el futuro, planeándolo, trabajando para él... pero de pronto te das cuenta de que tu vida está pasando ahora. No después del colegio ni de la universidad, ahora mismo. Ésta es tu vida, esta aquí, parpadea y la perderás.

Las personas pasamos mucho tiempo buscando algo, algo nuevo, algo mejor, algo que nos haga felices, algo importante... pero de pronto te das cuenta de que lo que buscabas ha estado ahí frente a ti todo este tiempo, sin verlo, sin valorarlo, sin apreciarlo. Eso es lo que tanto necesitas, gira la cabeza y cuando quieras darte cuenta se habrá ido.

Las personas pasamos mucho tiempo preocupandonos por lo que los demás puedan decir de nosotros, por nuestro aspecto, por nuestras decisiones... pero de pronto de das cuenta de que si haces lo que quieren no vas a ser feliz, si intentas amoldarte a ellos no lo serás. Sé como quieras antes de que descubras que no puedes volver atrás y te encuentres atrapado en una vida que no es la tuya.

Lo has dicho... te quiero. No quiero vivir sin ti. Has cambiado mi vida, lo has dicho. Haz un plan, márcate un objetivo, intenta lograrlo, pero de vez en cuando mira a tu alrededor, vive a fondo... Porque ésta es tu vida... y quizá mañana se acabe.

Ciego

by theSpiritOfswiM

Todos los días nos enfrentamos a la muerte y se pierden vidas. Y todos los días esperamos que se retrase la ejecución...
-Qué recuerdas de aquello?
                    -mmm... Estábamos en casa?
-Estabas tú?
                   -Sí, estaba allí.
-Es bueno hablar de ello...
                    -Cogió un cuchillo y se cortó las venas delante de mi. Yo me quedé a su lado sobre un charco de sangre hasta que se desmayó y pude avisar a emergencias... No es bueno que hable de ello.
-¿Por qué esperaste a que se desmayara?

                    -Me pidió que no llamara antes de cortarse las venas... sabía que se enfadaría si le salvaba la vida.
-Sin embargo la salvaste...
                     -Contra su voluntad.
-Debes de estar furioso con ella.
                    -... No. Con ella no.
-¿Con quien lo estás?

Estamos atados a la muerte, encadenados, como prisioneros, cautivos.

 

 El alma descansa cuando echa sus lágrimas, y el dolor se satisface con su llanto. A veces me gustaría ser ciego para no tener todos esos recuerdos, todos esos recuerdos felices. Hoy es un mal día para mirar alrededor.

Cientos de errores atrás...

by theSpiritOfswiM

Hay momentos en que te miras al espejo y lo único que logras percibir es una nube de posibles equivocaciones ocultas bajo un rostro exhausto de tanto sufrimiento. Son momentos difíciles, en los que tomar la decisión adecuada se vuelve indispensable para nuestro futuro, incluso para nuestro presente. Son momentos en que deseas tener a una persona a tu lado en quien confiar, alguien que te ayude a decidir, y a veces cuando te das cuenta de que has tomado la decisión equivocada, y te sientes hundido mientras vas comprendiendo que esa decisión no era tuya, sientes que ya es demasiado tarde, pero te mientes al rendirte y asegurar que ya no puedes hacer nada, porque en realidad todo depende de uno mismo.

Te has equivocado, es verdad, puedes pensar eso. Pero quizá lo que tu crees que son equivocaciones no son más que desaciertos de un mal día que recorriste con el pie equivocado. Al fin y al cabo el pasado es imborrable y llega justo hasta esta linea, lo que pase a partir de ahora es decisión tuya, lo que llegue a partir de este preciso instante está en tu poder, y como dijo Giuseppe Mazzini, el gran secreto del poder se encuentra en la voluntad.

Hay momentos de esos en que es mejor girar la cabeza y dejar de mirar tu pasado en el espejo, olvidar tus errores, olvidar los errores y salir a luchar por lo que quieres y por quien quieres. Porque tú, solamente tú, eres el capitán de tu barco. Tú eres el capitán de tu vida...


Cientos de errores atrás yo era una persona pequeña. Gracias a ellos ahora soy un poquito más grande. Gracias.